Հայկական երազը միայն մերը չէ. Աշխարհաժողով

Բնութագրությունը հասանալի չէ
—  Պարոն Ավագյան Աշխարհաժողովի օրակարգում նշվում է ազգային կրթակարգի կարևորության մասին, կմանրամասնե՞ք։
Ազգային կրթակարգի կարևորությունը հստակ նշվել է դեռ հայոց գրերի ստեղծման պահից , ամրապնդվել դարերի ընթացքում ու հռչակվել ՀՀ Անկախության հռչակագրում ։ Այն անկախության ատրիբուտ է, ազգայինից համամարդկային տանող հստակ ուղի , չձուլվելու ու ազգային գիտական պոտենցիալն ընդլայնելու միակ գրավականը , ազգային առանձնահատկություններն ու քաղաքակրթական դերը միջազգային հարթակներում ներկայացնելու, փորձի փոխանակման ու ինչ որ ոլորտներում առաջատար դիրքեր գրավելու նախապայմանը։ Եթե մենք կորցնում ենք ուղենիշներն ու չենք զարգացնում ազգային կրթակարգի հազարամյա ուղիները , ապա անընդհատ ստիպված ենք լինելու պատճենել ցանկացած, մոդայիկ դարձա, հնարավոր է ոչ անշահախնդիր գովազդվող երևույթներ։ Իսկ, քանի որ, աշխարհը արագ է փոփոխվում , չունենալով ազգային կրթության համակարգ, կրթությունը , սերունդների դաստիարակությունն ու հերթափոխը թողնում ենք իրադարձությունների հորձանուտում առանց ղեկի ու այդ հորձանուտից պատվով դուրս գալու ներուժի, սերունդների դաստիարակությունը թողնելով օտար, հաճախ ոչ բարեկամ ու անշահախնդիր ուժերի։
-Ազգայինը պահպանելու համար Ձեր կարծիքով այն գործունեությունը, որը ծավալում եք ակումբի շրջանակներում և ոչ միայն ,արդյո՞ք նպաստում է դրված նպատակի իրագործմանը։
-Կարծում եմ այո։ Բայց պետք է ոչ միայն պահպանել, այլև զարգացնել ։ Սա է խնդիրն այսօր։ Երբ խոսում ենք պահպանելուց, սխալ տպավորություն է ստացվում ։ Մենք ունենք ազգային մտքի հսկաներ, որոնք իրավամբ կարող են կոչվել նաև համաշխարհային մեծություններ և նրանք հնացած չեն։ Օրինակ ՝ ի՞նչ է նշանակում պահպանել Թումանյանի, Նժդեհի միտքը, ժառանգությունը։ Չէ որ այդ ժառանգությունն համապարփակ է ու հեռահար, ուղղված զարգացմանը , լինելով ազգային՝ համամարդկային է ։ Ազգային արժեք ակումբը փորձում է ուշադրություն հրավիրել, քննարկել, զարգացնել այն լավագույնը , որը զտվել , մաքրվել , փոփոխվել, տարբեր դարերում հաղթել ու մեզ է հասել ՝ ապացուցելով իր կենսունակությունը։ Այս ամենում որևէ հայ մարդու աշխատանք ավելորդ չէ։ Կա թևավոր խոսք. ինչքան լեզու գիտես ՝ այնքան մարդ ես։ Բայց չէ՞ որ թարգմանչաց շարժումն էլ սկսվեց 《իմանալ զբանս հանճարոյ 》բառերից ու մենք աշխարհին տվեցինք հայկական գոհարներ, արվեստ, գիտություն , տեխնոլոգիաներ։ Այսինքն թարգմանվեց: Ուրեմն սկսենք մեզնից, կրթվենք, ինքնազարգանանք, չամաչենք և տարածենք ազգային ավանդույթները ,որոնք ավանդ են իրականում մեզ թողնված, այլ ոչ հնություն , լեզվամտածողությունը՝ որի գաղտնիքները բացահայտելու համար մեկ կյանքը քիչ է , ու որի շնորհիվ է, որ հայերն արագ են յուրացնում ցանկացած նորույթ, գիտելիք, տեխնոլոգիա։ Մենք, հենց հայերս, դեռ հայանալու շատ տեղ ունենք , չէ՞ որ ինչքան բարբառ գիտես, այնքան ավելի հայ ես, ինչքան հայկական մշակույթն ուսումնասիրում ու զարգացնում ես , այնքան ավելի հայ ես ու դրանով զարգացնում ես համամարդկայինը, ավելացնելով նրա մեջ հայության դերն ու նշանակությունը ։ Եթե մենք չենք իրագործում մշակութային էքսպանսիա , ապա անընդհատ պայքարելու ենք ներմուծվող տարատեսակ հոսանքների , մշակույթների ու ենթամշակույթների դեմ և այդ պայքարում կարող ենք սպառվել ։ Մենք խնդիր ունենք վերադարձնել ուծացված հայությանը։ Եթե չդնենք նման խնդիր, նշանակում է հրաժարվել հսկայական գենետիկ ժառանգությունից, ներուժից ,հազարալմակների ,դարբնոցով անցած հայկական որակները նվիրել այլոց։
-Արդյո՞ք աշխարհաժողովը հայկական երազի մեկնարկն է։
-Գիտե՞ք, վերջերս հետաքրքիր փորձ արեցի, փորձեցի գրել Խորենացու 《Ողբը》հակառակ , ու ստացվեց այն, ինչ կարող է հարատև դարձնել Հայաստանը։ Այսինքն Խորենացին 《Ողբը》տվել է որպես բանաձև, թե ինչպիսին չպետք է լինել, ինչպես պետք չէ վերաբերվել երկրին, հայրենակցին, հարստությանը, պատվին, այլ արժեքներին։ Հայկական երազը միայն մերը չէ և այսօր չի սկսվում։ Այսօր սկսվում է նոր սերնդի երազը, որը նախորդ սերունդների ստեղծած, պահպանված ու մեզ հասած երազն է։ Այսօրվա Հայաստանն անգամ մի օր երազ է եղել։ Շահամիրյանն իր 《Որոգայթ Փառացը》 շարադրել է, որպես երազ պետություն չունեցող հայ ժողովրդի համար, այսօր կա այդ պետությունը։ Մեր սերունդը , Ձեր սերունդը պարտավոր է շարունակել այդ գործընթացը, ստեղծել իր երազի Հայաստանը , հաջորդ սերնդի ոտքերի տակ նոր իրագործումների , երազանքների իրական հիմքն ստեղծելու համար։ Սա է մտքի նյութականացումը, Երազանք –իրագործում-երազանք։ Պրագմատիզմը, օրվա փոքր շահը , չարյաց փոքրագույնների ընտրումը այս բանաձևով անկարևոր է դառնում, քանի որ առկա երազանքը միշտ այլընտրանք է պարտադրանքին ։ Հայկական Երազանքը շեղվելն արգելող , անգամ փոթորիկների ու համաշխարհային քաոսի պայմաններում հերթական կարևորագույն նավահանգստի տեղը ցույց տվող փարոսն է:

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *